Przejdź do treści

Menu główne:

 
Jezioro Sarcze

Jezioro Sarcze nazywane również Sarcz lub Miejskie położone jest w granicach Trzcianki. Akwen o wydłużonym kształcie ma powierzchnię całkowitą oscylującą pomiędzy 45 a 54 hektarami przy głębokości maksymalnej wynoszącej 7,2 metra. Wody jeziora zaliczają się do III klasy czystości. Dziś są tutaj dwie strzeżone w sezonie plaże oraz ośrodki położone wśród nadbrzeżnych lasów. Na jeziorze organizowane są zawody w sportach wodnych. W jeziorze żyje wiele gatunków ryb, czynią z niego atrakcyjne miejsce dla wędkarzy. Są wśród sandacze, szczupaki, węgorze, liny oraz leszcze. Na brzegach jeziora zlokalizowano liczne stanowiska wędkarskie.

 
Jezioro Logo

Okolice Trzcianki obfitują w jeziora. W gminie Trzcianka jest ich kilkadziesiąt. Jednym z nich jest położone przy drodze do Tuczna jezioro Logo. Mające 61,9 ha i głębokie na 5-7 m jezioro jest doskonałym miejscem wypoczynku oraz ośrodkiem wędkarstwa. Bardzo atrakcyjna jest trasa spacerowa dookoła jeziora, przebiegająca wśród łąk i lasów. Pobliskie lasy obfitują w grzyby i jagody. Przy plaży, od strony miasta, można zjeść pyszną rybę przyrządzoną w tutejszej smażalni. Nad jeziorem w lesie zlokalizowany jest ośrodek wypoczynkowy (obecnie prywatny i niedostępny, istnieje jednak możliwość wynajęcia domków).

 
Biblioteka w dawnym hotelu

Przy dzisiejszej ulicy gen. Sikorskiego w Trzciance znajduje się Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy im. Kazimiery Iłłakowiczówny. Zanim w ładnej kamienicy z przełomu XIX/XX w. znalazła się biblioteka budynek pełnił funkcję miejskiego gościńca. Do 1945 r. mieścił się tutaj hotel "Deutsches Haus". Po wyzwoleniu nadal pełnił swoją funkcję pod nazwą hotel "Polonia". W 1988 r. po niezbędnych adaptacjach przeniesiono tutaj zbiory biblioteczne. W ścianę budynku wmurowano plafon poświęcony pisarce - patronce biblioteki.

 
Dworzec kolejowy z 1852 r.

W 1842 r. władze pruskie podjęły decyzję o budowie połączenia kolejowego pomiędzy Berlinem i Królewcem. Rozpoczęta w 1846 inwestycja połączyła te miasta w 1953 r. Na jej szlaku znalazła się Trzcianka, nosząca wówczas niemiecką nazwę Schönlanke. Zbudowana tutaj stacja służyła obsłudze ruchu towarowego oraz pasażerskiego. Na jej kompleks składały się budynki dworca, magazynów, ramp przeładunkowych oraz obsługi technicznej, które oddano do użytku w latach 1851-1852. Budynek dworca kolejowego to piętrowy obiekt o siedmioosiowych fasadach, z dwuspadowym dachem krytym papą. Elewacje z klinkierowej, nietynkowanej cegły posiadały skromny wystrój klasycystyczny. Po bokach dworca dobudowano utrzymane w tej samej konwencji parterowe zabudowania pomocnicze. Na początku XX w. peron przylegający do dworca przykryto zadaszeniem. Po wojnie mury budynków pomalowano farbą. Pod koniec XX w. ruch kolejowy stracił na znaczeniu, co stało się powodem degradacji infrastruktury. Również dworzec w Trzciance - od lat nieremontowany - podniszczał. Pozostaje jednak jednym z najstarszych tutejszych budynków i może doczeka się odnowy. Dworzec kolejowy w Trzciance znajduje się przy ulicy Franklina Roosevelta.


 
Park Ryb Słodkowodnych

Park tematyczny zlokalizowany przy oddanej do użytku w 2013 ścieżce pieszo-rowerowej przy wschodnim brzegu jeziora Sarcz w Trzciance. Pierwszy etap budowy parku zakończył się 31 grudnia 2013. Projekt jest realizowany w ramach działania – Wody Pełne Ryb wdrażanego przez Nadnotecką Grupę Rybacką. Obiekt wykonano celem zwiększenia atrakcyjności turystycznej gminy, a także jako park edukacyjny. Ma na celu rozpowszechnienie wiedzy i informacji na temat ryb, ich środowiska naturalnego, sposobów odżywiania, ze szczególnym uwzględnieniem gatunków ryb występujących lokalnie. Osią założenia jest grupa modeli ryb słodkowodnych wykonana w powiększeniu z tworzyw sztucznych. Cechuje je precyzja wykonania i wierność oryginałom. Modele umożliwiają poznanie budowy anatomicznej poszczególnych gatunków (karp, pstrąg tęczowy, szczupak pospolity, okoń pospolity, jesiotr). Każdy z modeli posiada tablicę opisową. Oprócz tego zamontowano piętnaście tablic edukacyjnych dotyczących zagadnień ichtiologicznych. Park jest integralnym elementem wypoczynkowej części Trzcianki (przy drodze nr 178), zlokalizowanej nad jeziorem Sarcz (plaża, gastronomia, parkingi, ścieżki piesze i rowerowe). Przedsięwzięcie było dofinansowane przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Rybackiego.

 
Budynek Muzeum Ziemi Nadnoteckiej

Na przełomie XVIII i XIX wieku przy dzisiejszej ulicy Żeromskiego w Trzciance zbudowano parterowy, miejski dworek z charakterystycznym podcieniowym wejściem z dwoma kolumnami po bokach. Do połowy XIX wieku budynek ten stanowił miejsce zamieszkania burmistrzów miasta oraz posiedzeń Rady Miejskiej. W 1854 r. cele te przejął nowo wybudowany ratusz, a dworek stał się zwykłym domem mieszkalnym. W 1971 r. do dawnej "Burmistrzówki" przeniesiono trzcianeckie Muzeum Ziemi Nadnoteckiej noszące imię jego pierwszego kustosza Wiktora Stachowiaka, któremu placówka zawdzięcza zgromadzenie znacznej części zbiorów.


 
Park z Sarenką

Centrum Placu Pocztowego będącego dawnym rynkiem zajmuje miejski park. Niewielki zieleniec pozwala na chwile odpoczynku wśród zieleni, jak również oczekiwania na autobusy odjeżdżające z pobliskiego dworca. Główną atrakcją parku jest fontanna zwieńczona rzeźbą sarenki, która stała się współczesnym symbolem miasta.

 
Szpital i pomnik Jana Pawła II

Początki trzcianeckiego szpitala sięgają 1896 r. Najstarszy budynek uzyskał swój obecny kształt po przebudowie w 1924 r. W dniu 11 lutego 2005 r. szpital otrzymał imię papieża Jana Pawła II, który ogłosił dzień 11 lutego Dniem Chorego. Od 2001 r. na placu przed szpitalem stoi pomnik patrona szpitala.

 
Neogotycki budynek poczty

Jednym z ocalałych z wojennej zawieruchy budynków stojących do 1945 r. przy rynku (niem. Markt; obecny Plac Pocztowy) jest placówka dawnej Cesarskiej Poczty (Keiserliches Post). Obiekt zbudowano w 1893 r. w typowym, pruskim stylu - z czerwonej, klinkierowej cegły, z neogotyckimi detalami architektonicznymi. Na ścianie bocznej umieszczono mozaikę z herbem miasta.


Wróć do spisu treści | Wróć do menu głównego